روح الله شاه حسینی:
مقدمه
وقتی از مذمت دنیا و دنیاگرایی برایت گفته می شود، ذهنت به سمت حساب های شخصی انباشته از ریال ها و دلارهایی منصرف می شود که اولین رقم سمت چپشان پشت سر حداقل هشت، نه تا صفر صف کشیده است. یا منصرف می شود به خانه ای که درش، و البته در که نه، دروازه هشت در چهارش باز که می شود، نظرت بعد از گذر از جاده باریک شنی از میان چنارهای سر به آسمان کشیده، پچیده و در قلب باغ، به ویلایی می افتد که از نمای شیشه ایش نمی توانی بفهمی چهار طبقه است یا پنج طبقه؟
و ذهنت شاید منصرف شود به خیلی چیزهای دیگر که میل من به آن ها نمی کشد، حتی برای تصور و نوشتن.
مظاهر دنیا طلبی و تفاخر به آن ها و مسابقه عجولانه در این میدان، در جای جای شهر ما و محل ما و در میان دوستان ما، چیزی نیست که پوشیده باشد، چون به نوعی، فرهنگ عمومی شده است و شاید هم بوده «أَلْهَئکُمُ التَّکاَثُرُ»1.
شاید قبول کردنش سخت باشد، اما مصادیق دنیاگرایی محدود به این مواردی که به ذهن ما می رسد نیست. دنیازدگی که مثلاً در این آیه از کلام الله المجید، «وَمَا هَـٰذِهِ الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلَّا لَهْوٌ وَ لَعِبٌ وَ إِنَّ الدَّارَ الْآخِرَ‌ةَ لَهِیَ الْحَیَوَانُ لَوْ کَانُوا یَعْلَمُونَ»2 مذمت شده، مصادیق متنوعی دارد که هر کدام ظهور و بروز خاص خود را دارد.
دنیای تاجران و کارمندان و سیاستمداران، نمود های ملموسی در فضای اجتماعی ما دارد، همچنین دنیای جوانان پر شور، که عموما در تحوّر ساختار شکانانه و بی مبنای ایشان ظهور پیدا می کند.
دنیای شیرین طلاب، که چندیست به نعمت درکش نایل شده ام، نیز برای خودش دنیایی است. دنیایی با حلاوت خاص خود و غیر قابل مقایسه با طعم دنیای غیر.
در صورت عدم نمایش ادامهی متن، بر روی ادامه مطلب کلیک کنید...
